İçimizdeki Boşluk!!! (Kendimden Örnekle)

"Boşluk Hissi" ni kendi üzerimden anlatmaya çalışacağım bu yazıda.

Aslında herşey amaçsızlık ve kararsızlıkla ilgili. Boşluk hissi bu ikisinden doğar. Amacın yoksa ve karasızlığın uzun sürerse boşluğa düşersin. Bir amacın olmazsa, hayatına anlam katan birşey de olmaz. 

Yaygın senaryoda, bu ikisinden de haberin yoktur. Bir amacın vardır, haberin yoktur var olduğundan ve sonra kaybedersin bu amacı ve boşluğa düşersin. Ne yapacağını bilemeden ortada kalırsın. Bir karar alamazsın. Çünkü sürecin farkında bile değilsindir. İntihar düşünceleri gark olur zihnine sonrasında. Mal mal ekranlara bakar, sosyal medyada milleti "stalk" lamakla geçirirsin vaktini. Tv karşısında ve rutin işinde vakit öldürürsün. Vakit öldürmek için dizi takip eder, nasıl eğlenmek gerektiğinle ilgili araştırmalar yaparsın. Oraya buraya tatile gider, gençsen karşı cinsle ilgilenir, yaşlı isen futbol ve siyasetle zamana sıkarsın. Ölene kadar belkide hep böyle yaşarsın. Eğer azcık aklın yerinde ise, içindeki boşluk seni intiharı düşünmeye iter. Yaşamak boş der, kendine sıkarsın. İşte boşluk hissi böyle bişeydir.

İki tip insan vardır, farkında olan ve farkında olmayan. Farkında olmayanları üstte yazdım zaten, etrafında binlercesini görüyorsundur zaten. Yani amaçsız güruh topluluğunu. Bir de farkında olanlar vardır benim gibi. Devamlı sorgulayan, ben ne yapıyorum diye düşünen. Sıkı sıkıya özeleştirisini yapan, özetle düşünen. 

Üniversite sınavını kazanıp, iyi bir bölüm kazandıktan sonra düşmüştüm ilk boşluğuma. Şimdi ne yapacaktım? Evet okul var da, sadece ders mi çalışacaktım? Hayır öyle yapmadım, hem ders çalıştım, hem bir takım amaçlar buldum kendime. Yoksa boşluk hissi beni yiyip bitirecekti o zamanlar. O amaçlar gittikçe büyüdü, büyüdü. Evlendim, çocuğum oldu ve daha büyük amaçlar edindim. Hep amaç büyüterek ilerledim. Ve sonra ne oldu biliyor musnuz? Birileri geldi önümü tıkadı, izin vermem dedi sana ve amaçlarına. Oysa sadece insanlığa hizmet idi amaçlarım. Ve kestiler önümü bu yaşımda. Kolumu ve kanadımı kırdılar. Kaldım dımdızlak ve hiçbirşeysiz. 

Aylardır bir boşlukta idim. Hazmetmem uzun zaman aldı ve aslında hala hazmedemedim de tam olarak. Ama artık gördüm sürecimin ilerleyişini. Ve ne yapmam gerektiğini farkettim. Yeni bir amaç, yeni bir yol gerekiyordu sadece. Bu sitede yıllardır yazan biri olarak kendimi intihar etmemeye ikna edemiyordum çünkü. Bir anda dipsiz bir kuyuya düşmüştüm çünkü. Hazmedemediğim böyük bir boşluğa düşmüştüm. Ve çıkamıyordum içinden. Her uyandığımda "Yine ölmemişim" diyordum. Siz varın tahmin edin mutsuzluğumu ve içinde bulunduğum durumu. Eşim var, çocuğum var ama bakın neler düşünüyordum işte. Bakmayın sadece ben düşünmüyorum bunları. Hepiniz düşünüyorsunuz da cesaret edemiyorsunuz konuşmaya. İçinize gömüyorsunuz, biliyorum. 

Ve dedim artık yeni bir hayat ve amaç zamanı geldi artık. Çık artık bu dipsiz kuyudan. Bunu diyebildim çünkü farkındaydım hayatımın. Neler yaptığımı ve hangi süreçlerden geçtiğimi takip ediyordum devamlı olarak. Ve işte yeni bir amaç edinme yolunda gerekli adımları atmış bulunmaktayım. Amaç, yine insanlığa hizmet tabiki, ama daha netleştirmedim detayları. Nasıl yapacağımı biliyorum ama. Yeniden doğuyorum hayata. Bile bile ve planlı olarak. Kendi doğumumu planlayabiliyorum yani. Bir robot düşünün kendini tamir edebilen. İşte onun gibi. Aklını kullanabilen her insan kendini tamir edebilmeli ama ne yazık ki, neredeyse kalmadı bu model insanlardan. Bozulan robotlar nedense, kendilerine tamirci arıyorlar çaresizce. Kimi uyuşturucuda, kimi seksde, kimi eğlencede, kimi psikologda, kimi hapishanede, kimi ise mezarda buluyor tamircisini. Oysa insan kendine yetebilir ve kendi kendini tamir edebilir. Örnek istiyorsanız ben varım. 

"Ama benim şartlarım farklı" gibi düşünceler gelebilir aklınıza. Tabiki herkesin şartları farklı. Ama aklınızı ve kendinizi küçümsemeyin sakın. "Benim şartlarım farklı" diyerek mazeret arıyorsanız, siz kendinizi tanımıyorsunuz, o kadar net. Ben bu sitede niye yazıyorum bu kadar yazıyı, hiç düşündünüz mü acaba? Kendi kendini inşa edebilen insanlar, kendi kendini tamir edebilen robotlar üretmekti amacım her zaman. Kendi kendinin farkında olan insanlar yetiştirebilmekti sadece amaç. Belki hiç kimseyi mezun etmedik ama birçok kişiye ufak da olsa katkım olduğunu biliyorum. (Bu yazıyı okuyarak beyniniz yoruluyorsa ve netflix açasınız geliyorsa hemen, daha işimiz çok...)