Uzun Süredir Yazmıyorum Çünkü?

Sevgili okuyucularım,

Uzun süredir yazmıyorum, aslında yazamıyorum. Çok zor zamanlar, çok sıkıntılı süreçler geçirdim bu süreçte. Hatta ümizsizliğimi bir yazımda ifade edip, sonra okuyucuları negatif etkiler diye düşünerek kaldırdım.

Aslında yazacak durumda değildim. Çok yoğun düşünce süreçlerinden geçtim. Hayatlarımızdaki problemlerin, sıkıntıların kendim için bir nimet olduğunu düşünürüm. Çünkü problemler bizi güçlendirir, düşünmemizi sağlar. İşte bende çokça düşündüm. Ne kadar daha öğrenecek şey varmış aslında. Ve aslında ne kadar cahil olduğumu görmüş oldum. Cahilliğimi kabul ediyorum. Nerdeyse hiç kimsenin kendine dair kabul etmediği bir konuyu kendi adıma kabul ediyorum. İnanın hiçbişeyden haberiniz yok. Ama yok siz yine de çok şeyler yaşadığınızı ve gördüğünüzü düşüneceksiniz. İyi öyle olsun. Siz zaten herşeyin en iyisini bilirsiniz.

Şimdi konuya döneyim. Aslında özetle şunu diyeceğim; eğer geçmişte beni intihar konusuyla içli dışlı yapan sıkıntıları yaşamamış olmasaydım, şu son zamanlarda yaşadıklarımı kaldırmam hayatta mümkün olmayacaktı. Hatta kaldırmayı geçtim, insanları motive edip, destek olacak gücü kendimde bulamayacaktım. Aslında geçmiş zamanlardaki problemlerimin beni ne kadar güçlü kıldığını görmüş oldum. Eksik yönlerimi görmüş oldum.

Kendi adıma, insan olarak hedefimin daha çok gerisindeyim. Çok eksiğim mevcut. Keşke anladıklarımı sizlere anlatabilsem. Ama inanın süreç böyle işlemiyor. İnsan duvara toslamadan akıllanmıyor. En iyi ders yere düşmekle alınıyor. İstediğiniz kadar uyarın yere düşeceksin diye, sizi dinlemiyor. Düşünce anlıyor insan aslında ne kadar hatalı davrandığını. Bu nedenle artık insanları uyarmıyorum artık çok fazla. Ve artık çok da umursamıyorum düşmelerini.

Önceden tüm insanlığa çok üzülüyordum. Artık çok değil biraz üzülüyorum. Ama ben kendime göre vazifemi yapar, uyarırım. Dinleyen dinler, dinlemeyen kendi bilir. Artık umursamam o noktadan sonra. Herkesin aklı var, fikri var. Yardım isteyene bekleyene tabi k iyardım ederim. Ama kendimi hırpalayamam artık. İşte bu süreçte bunu anlamış oldum.

İnsanlar benim sevgimi haketmiyor, benim yardımımı haketmiyor. Artık hakedene hakettiği kadar sevgi ve yardım. Zaten adalet de bu değil mi? Herkese eşit olmak adalet olmuyor, herkese hakettiği kadar vermek adalet oluyor. Yani anlayacağınız adalet kavramını kendi içimde oturtmaya başladığımı düşünüyorum.

He diyebilirsiniz ki, "Ne gerek var böyle şeylere, yaşa gitsin işte. Boşver milleti zaten." Valla böyle diyen biri zaten kapatsın sayfayı. Benim bu yazımı okumayı bile haketmiyor kendileri. Artık cahil adamlarla uğraşmaktan bıktım. Ne haliniz varsa görün. Bol bol problem ve sıkıntılarla karşılaşın ki, ne kadar cahil, aciz, düşüncesiz olduğunuzu anlayın. Hayvan gibi yaşamak istiyorsanız da siz bilirsiniz. Hayvan gibi yaşar, hayvan gibi ölürsünüz. Umrumda mı, "Keşke öyle olmasaydı" derim ama o kadar işte...

Bu yazıyı niye yazdım şimdi;

1- Herkese hakettiği kadar sevgi ve ilgi,

2- Problemlerin kazandırdığı güç,

3- Cahilliğinizi kabul.

İşte bu üçlüyü iyi anlayın. İntihar meselesini daha iyi aşarsınız. Tabi düşünme yeteneğiniz mevcutsa...