İntiharın Kesin Çözümü

Herkes kendisi için yaşar. İstisnaları çok azdır. Kendisi için yaşayanlar, devamlı olarak daha iyi şartları elde etmeye çalışırlar. Çünkü yoksa başkaları elde edecektir o şartları. Bu nedenle kendilerini diğerleriyle hep bir yarış içinde görürler.

Bu yarış esnasında bazıları güçten düşer, daha iyi şartları bırak, içinde bulundukları şartları bile koruyamazlar. Başkaları onları ezip geçmiştir çünkü. Güçten düşen ve konumunu kaybeden kişi, farklı yollar arar. Çünkü en kötü eski konumunu geri almalıdır. Ve hatta daha ileriye gitmelidir. Çünkü bakar ki, diğerleri daha iyi şartları elde etmişler bile. Çalışır, çabalar. Çıkış yolunu bulabilir belki. Ama bulamadığı zaman, ümitsizliğe düşer. Yarışı kaybetmiştir. Yada kaybettiğine inanır. En önemlisi kendini görmek istediği yere ulaşamamıştır.

İşte bu noktada intihar aklına gelir. Der ki, niye yaşıyorum ki ben. İstediklerimi bile elde edemedim. Para istedim olmadı, iyi iş istedim olmadı, beni sevecek birini istedim olmadı, popüler olmak istedim olmadı, bi yere ait olmak istedim o da olmadı. O zaman niye yaşıyorum ki!!

Burada çözülmesi gereken esas konu, bu kişinin hayata bakış açısını değiştirmektir. Öncelikle bir yarış içinde olmadığını göstermektir. Her ne kadar çevresi yarış atı gibi koşsa da. Buraya yarış etmeye gelmedik, yaşamaya geldik diyebilmesidir.

2. esas mesele ise, bu yarışın getirdiği istek ve arzular. Bırakın istemeyi, bırakın kendinizi düşünmeyi, bırakın diğerlerinden daha iyi şartlarda olma isteğini. Birbirinizi insan olduğunuz için kabul edin ve sevin, şartlarının durumuna bakarak değil. Herkesin bunu yapmaması, bu şekilde düşünmemesi bunun doğru olmadığı anlamına gelmiyor.

İşte bunları çözerseniz, sizde ne intihar düşüncesi, ne depresyon olur. He tabi, zart diye de olmaz bu. Ama aklınız var di mi? Aklınızı yerinde kullanın da bunu anlamaya çalışın. Yarıştaki diğer arkadaşlarınızdan daha öne geçmek için değil.

İntihar düşüncesinin merkezinde, insanın sadece kendini düşünmesi yatar. Bunu hallederse, intihar düşünmesi kalmaz.

Tabi kaç kişi bu yazdıklarımı tamamiyle anlar? Kaç kişi anlayıpta yorum yazabilir? Kaç kişi okuyabildiği için anladığını sanır? Kaç kişi "saçmalamış" der? Kaç kişi "bende biliyorum bunları" der? Kaç kişi görüpte okumaz bu yazıyı? Kaç kişi çözümü uzaklarda arar? Öğrenmek istiyorsanız, hiçbirşey bilmediğinizi varsayacaksınız. Biliyorsanız zaten okumanıza gerek yok. Bu paragrafı da herşeyi bilen halkıma yazdım. Herşeyi bilenler lütfen okumasın yazılarımı. Zaten herşeyi bilenler intiharı düşünmez. Buraya da gelmez. Ama gelirse diye yazayım dedim. Bu da benim bir serzenişimdi işte. Benim anlatacak kimsem yok. Arada bir yazıyorum işte böyle konuyla alakası olmasa da. Vakit kaybı yaşattığım için özür dilerim. Have a nice life...